به
منظور فراهم کردن زمینه لازم برای ورود در مباحث اصلی فصل اول را به
کلیاتی در خصوص موضوع مورد بحث اختصاص میدهیم: در مبحث اول به معرفی سهم
پرداخته و مبحث دوم را به بررسی مبنا و ماهیت حقوقی سهم وتحلیل وضعیت حقوقی
آن اختصاص میدهیم و بالاخره در مبحث سوم به بررسی مهمترین ویژگیها و
اوصاف حقوقی سهم خواهیم پرداخت.
مبحث اول – معرفی و شناخت سهم
سهم
به عنوان یک پدیده حقوقی جدید که محصول تحولات اقتصادی و تجاری معاصر است،
همانند سایر واقعیات و پدیده های حقوقی در فرهنگ حقوقی هر کشوری جایگاه
خاص خود را دارد، بدین جهت، لازم است در آغاز، با تعاریف سهم و اقسام مختلف
آن آشنا شده و جایگاه آن را در مقایسه باتاسیسات حقوقی مشابه بشناسیم.
بند اول – تعریف سهم
الف- تعریف لغوی سهم
سهم در لغت به معنی حصّه، بهره ونصیب بکار رفته است، همچنین به برگه های مشارکت در کارخانه سهم اطلاق میشود[1]
و به کسی که دارنده چند سهم از یک شرکت باشد، صاحب سهم یا دارندۀ سهم
اطلاق میشود، علاوه بر این ، سهم به معنی ترس، بیم، هراس و همچنین به معنی
تیری است که با کمان پرتاب کنند[2] و بالاخره کلمه سهم به معنی قرعه زدن بکار رفته است[3].
ب- تعریف اصطلاحی سهم
در
اصطلاح حقوقی کلمه سهم از معنی لغوی خود به دور نیفتاده و تقریباً به همان
معانی بهره، نصیب و قسمت بکار رفته است. در حقوق مدنی، کلمه سهم بمعنی
حصّه و نصیب بکار رفته است، در مواد 575و 583 و 590 در مبحث راجع به شرکت،
لفظ سهم به معنی حصه و قسمت متعلق به یکی از شرکا بکار رفته است. ماده 583
ق.م مقرر میدارد: «هر یک از شرکا میتواند بدون رضایت شرکای دیگر سهم خود
را جزئا یاکلا به شخص ثالث منتقل کند» منظور از سهم در این ماده، حصه و
مالکیت مشاع هر یک از شرکا در اموال مشترک میباشد. در مواد 894 و 895 ق.م
نیز، لفظ سهم به معنی حصه و نصیب هر یک از وراث در ترکه بکار رفته است.
ماده 894 مقرر میدارد: «صاحبان فرض اشخاصی هستند که سهم آنان از ترکه معین
است و صاحبان قرابت کسانی هستند که سهم آنان معین نیست»
معنی
سهم در شرکتهای سهامی، از پیچیدگی و وسعت معنی بیشتری برخوردار است و
بمراتب فراتر از معانی ادبی آن بکار برده شده است، ماده 24 ل.ا.ق.ت درمقام
تعریف سهم اشعار میدارد: «سهم قسمتی از سرمایه شرکت سهامی است که مشخص
میزان مشارکت و تعهدات و منافع صاحب آن در شرکت سهامی میباشد، ورقه سهم
سند قابل معامله ایست که نماینده تعداد سهامی است که صاحب آن در شرکت سهامی
دارد».
بند دوم- تعریف سهم در شرکت تعاونی
در
شرکت های تعاونی، سهم واحدی است از سرمایه شرکت، که نوع و بهای آن، در
اساسنامه شرکت تعیین میشود. سهام شرکت تعاونی متساوی القیمه اند؛ یعنی
مبلغ سهام مبلغی که در روی سهم قید میشود با یکدیگر مساوی است. چنین مبلغی
را مبلغ اسمی سهم مینامند. سهام شرکت تعاونی قابل تجزیه نیست، یعنی به
قطعه یا پاره سهم تقسیم نمیشود. سهم شرکت تعاونی مبین میزان حق رای در
مجامع عمومی نیست، زیرا در شرکت های تعاونی هر عضو بدون در نظر گرفتن
میزان سهام، فقط دارای یک رای است[4]. مبحث دوم – اقسام سهم
سهام شرکتها اقسام مختلفی دارد و یک شرکت ممکن است بنا به دلایلی سهام مختلفی صادر نماید.
در
ایران قوانین و مقررات راجع به شرکتها، انواع و اقسام سهام را بصراحت بیان
ننمودهاند با وجود این، از مواد مختلف لایحه قانونی اصلاح قسمتی از قانون
تجارت، میتوان اقسام مختلف سهم را شناسایی و دسته بندی نمود، همانند: سهم
سرمایه (ماده 24 لایحه مزبور) سهم وثیقه (ماده 114) سهم ممتاز (ماده 24
تبصره 2 و ماده 42) سهم با نام و بی نام (ماده 24) و غیره سهام مذکور و
سایر سهامی که ممکن است از طرف شرکت صدور یابد از جهات مختلفی قابل تقسیم
بندی است:
بند اول – اقسام سهم از حیث آورده
سهام شرکت از حیث نقشی که صاحبان آن در تشکیل سرمایه شرکت دارند به سهم سرمایه، سهم انتفاعی و سهم موسس قابل تقسیم است.
الف- سهم سرمایه
سهم
سرمایه نماینده قسمتی از سرمایه شرکت است، بنحویکه مجموع سهام سرمایه،
سرمایه شرکت را تشکیل میدهد. طبق تعریف ماده 24 ل.ا.ق.ت، سهم قسمتی از
سرمایه شرکت است، بنابر این سهم سرمایه به صاحب آن حق برخورداری از منافع
شرکت و قسمتی از سرمایه شرکت را در موقع انحلال شرکت میدهد. در قوانین
ایران صراحتا به سهم سرمایه اشاره نشده است ولی از ماده24 مذکور میتوان
این نوع سهم را شناسایی نمود. سهامی که در بدو تشکیل شرکت یا هنگام افزایش
سرمایه صادر میشود الزاما سهم سرمایه است، زیرا علاوه بر ماده مذکور، طبق
ماده 26 ل.ا.ق.ت. ذکر مبلغ اسمی سهم از مندرجات الزامی ورقه سهم است و
صدور سهام یا گواهینامه موقت سهام بدون ذکر مبلغ اسمی طبق ماده 244 لایحه
مزبور ممنوع است.
ب- سهم انتفاعی
در
قوانین ایران صراحتاً ذکری از سهم انتفاعی نشده است ولی مولفین حقوق تجارت
در تالیفات خود به این نوع سهم اشاره نموده اند. سهم انتفاعی سهمی است که
به دارنده آن، حق شرکت در منافع را میدهد در حالیکه، حصه هایی را که
ابتدا به شرکت آورده به او رد شده است بنابر این دارنده سهم انتفاعی حقی
نسبت به سرمایه شرکت ندارد و تنها درمنافع آن سهیم است، لذا سهم انتفاعی در
مقابل سهم سرمایه قرار میگیرد[5].
ایجاد
سهام انتفاعی بیشتر در شرکتهایی متداول است که از انحصارات دولتی استفاده
میکنند و از اشخاص حقوق عمومی همانند دولت و شهرداری برای اقدام به عملیات
تجارتی امتیازاتی تحصیل میکنند و مطابق مفاد امتیازنامه موظفند که در
پایان مدت امتیاز کلیه دارایی شرکت را به امتیاز دهنده واگذار کنند[6].
این ترتیب در شرکتهایی که در امور راهسازی، اکتشاف و استخراج معادن و
تاسیسات نفتی فعالیت میکنند رایج است. در این موارد شرکت مجبور است قبل از
خاتمه قرارداد، سرمایه خود را مستهلک نماید و مبلغ اسمی سهام را به صاحبان
سهام مسترد نماید، در اینگونه شرکتها معمولاً قسمتی از سرمایه شرکت همه
ساله به قید قرعه مسترد میگردد بطوریکه پس از انقضای مدت قرارداد، کلیه
سرمایه بصاحبان سهام پرداخت میگردد، معذلک کسانیکه سرمایه خود را دریافت
نمودهاند رابطه خود را با شرکت قطع نمیکنند بلکه دارای سهام انتفاعی
هستند و در منافع شرکت شریک خواهند بود ولی سود کمتری به آنها تعلق میگیرد[7] بنابر این، سهم انتفاعی جانشین سهم سرمایه میشود و از تمام حقوق ناشی از سهم جز استرداد سرمایه پس از انحلال شرکت برخوردار است.
استهلاک
سرمایه منحصر به مورد مذکور نیست بلکه چنانچه اساسنامه شرکتی موضوع
استرداد سرمایه و صدور سهام انتفاعی را پیش بینی کند موجب تشویق افراد به
سرمایهگذاری میگردد[8]،
همچنین شرکت بااستهلاک سرمایه امور مالی خود را سبک تر میکند و این امر از
جهت کاهش هزینه های حسابداری و حسابرسی بنفع شرکت است. سهام انتفاعی ممکن
است بعد ازتاسیس شرکت بنفع بعضی از اشخاص برای جلب مشارکت آنها که متضمن
منافعی برای شرکت است صدور یابد[9].
با
وجود آنچه گفته شد، پذیرش سهم انتفاعی در حقوق ایران، مورد تردید است.
زیرا بموجب ماده 24 ل.ا.ق.ت سهم قسمتی از سرمایه شرکت سهامی است فلذا سهم
انتفاعی که مبلغ اسمی آن مسترد شده و حاکی از قسمتی از سرمایه شرکت
نمیباشد، طبق ماده مزبور سهم تلقی نمیگردد، اشاره قانونگذار به استهلاک
سرمایه در مواد 65 و 262 ل.ا.ق.ت نیز صدور سهام انتفاعی را تجویز نمیکند،
زیرا استهلاک سرمایه متضمن کاهش سرمایه است و مقنن در مواد راجع به کاهش
سرمایه (مواد 168 الی 172 ل.ا.ق.ت) اشاره ای به استهلاک سرمایه نکرده و
ترتیب و کیفیت استهلاک سرمایه را نیز بیان ننموده است[10].
ج- سهم موسس
سهم
موسس سهمی است که در مقابل خدمات موسسین شرکت به آنها اعطا میشود، سهم
موسس در قوانین مربوطه بصراحه، مورد اشاره قرار نگرفته، تنها دربند 7 ماده 9
ل.ا.ق.ت به مزایای موسسین اشاره شده است، بعضی مولفین، سهم موسس را باسهم
انتفاعی یکی دانسته اند[11] در
حالیکه سهام انتفاعی بمناسب استرداد سرمایه به سهامداران صدور مییابد،
ولی سهام موسس به پاس خدمات و زحمات موسسین در تاسیس شرکت به نام آنها صادر
میشود ولی هر دو جزء سهام غیر سرمایه هستند بنابر این، با اعطاء سهم
موسس، آنها در منافع شرکت شریک میشوند، بدون آنکه در اصل سرمایه شرکت حقی
داشته باشند. قانونی بودن سهم موسس و ماهیت حقوقی آن همانند سهام انتفاعی
مورد بحث و گفتگو است[12]،
بعضی، صاحبان سهم موسس را سهامدار مخصوص میدانند که حاصل زحمات و تجربیان
آنها در شرکت وارد شده و به این مناسبت سهمی از منافع شرکت دریافت میکنند،
برخی آنان را مانند طلبکار شرکت میدانند که دارای برگی مانند برگ قرضه
هستند که سود آن متغیر و بستگی به منافع شرکت دارد[13].
سهم
موسس "part de fondteur" به معنی مذکور از حقوق فرانسه اقتباس گردیده و در
حقوق ایران نمیتوان چنین مفهومی را از قانون استنباط نمود، زیرا بند 7
ماده 9 ل.ا.ق.ت. دلالتی بیشتر از این ندارد که موسسین میتوانند مزایایی
برای خود در نظر بگیرند، حال این مزایا الزاما بترتیب فوق نمیباشد بلکه
ممکن است بصورت مزایای دیگر همانند حق برخورداری از سود بیشتر ایجاد گردد[14]،
بنابر این با توجه به تردیدی که در خصوص سهام غیر سرمایه در حقوق ایران
وجود دارد و با توجه به اینکه سهام ممتاز مورد پذیرش قرار گرفته است منطقی
تر آن است که سهم موسس را نوعی سهم ممتاز بدانیم، با این تفاوت که مزایای
آن گونه سهم وابسته به شخص موسسین است در حالیکه مزایای وابسته به سهم
ممتاز وابسته به سهم است و هرکسی که مالک سهم باشد از مزایای وابسته به آن
برخوردار میگردد.
بند دوم - اقسام سهم از حیث مزایای وابسته به آن
سهم از حیث مزایای وابسته به آن
سهام از حیث امتیازاتی که به آن وابسته است به سهام عادی و ممتاز قابل تقسیم است:
الف- سهم ممتاز
به
موجب ماده 24 ل.ا.ق.ت.«در صورتیکه برای بعضی از سهام شرکت با رعایت مقررات
این قانون مزایایی قائل شوند اینگونه سهام، سهام ممتاز نامیده میشود»
مطابق این تعریف سهم ممتاز نسبت به سایر سهام نوعی رجحان و امتیاز را در بر
میگیرد.
طبق ماده 35
قانون تجارت 1311، مجمع عمومی زمانی میتوانست سهام ممتاز صادر نماید که
اساسنامه شرکت صدور چنین سهامی را تجویز کرده باشد. ترتیب مذکور در لایحه
قانونی اصلاح قسمتی از قانون تجارت کمی تغییر یافت، بموجب ماده 42 این
لایحه، هر شرکت سهامی میتواد بموجب اساسنامه و همچنین تا موقعی که شرکت
منحل نشده است طبق تصویب مجمع عمومی فوق العاده، سهام ممتاز ترتیب دهد،
امتیازات اینگونه سهام و نوع استفاده از آن باید به وضوح تعیین گردد و
هرگونه تغییری در مزایای اینگونه سهام علاوه بر تصویب مجمع عمومی فوق
العاده باید به تصویب نصف بعلاوه یک دارندگان این گونه سهام نیز برسد.
اصولا
ایجاد حقوق و مزایای بیشتر برای بعضی از سهام، مخالف اصل تساوی سهامداران
در برخورداری از حقوق متعلق به سهام است با وجود این، گاهی منافع و مصالح
شرکت اقتضا میکند که بعضی از سهام از مزایای بیشتری نسبت به سهام دیگر
برخوردار گردد گاهی موارد نیز برای جلب نظر سرمایه گذاران جدید به شرکت و
ورود بعضی اشخاص که نقش موثری در پیشرفت شرکت دارند سهام ممتاز به نفع آنان
صادر میشود.
نوع امتیازی
که به سهام تعلق میگیرد در قانون ذکر نشده، لذا، نوع امتیاز بموجب
اساسنامه یا تصمیم مجمع عمومی تعیین میگردد با وجود این ، سهامداران
نمیتوانند آزادانه هر نوع امتیازی را مقرر نمایند بلکه باید قواعد امره را
در نظر داشته باشند. تبصره 2 ماده 24 ل.ا.ق.ت.صدور سهام ممتاز را منوط به
رعایت مقررات قانونی نموده است، بنابراین بهنگام صدور سهام ممتاز باید
رعایت مقررات لایحه قانونی اصلاح قسمتی از قانون تجارت مورد توجه باشد.